Onrust. Af en toe steekt het de kop op. Bij de een vaker dan bij de ander. Bij mij gebeurt het als ik stil val en een periode van rust ervaar. Ik weet dat die tijd juist bedoeld is om dingen te laten bezinken en ideeën of inzichten te laten inwerken. Toch is er steevast een moment dat ik opeens ga twijfelen en er allemaal vragen in mijn hoofd opkomen. Ik heb het gevoel dat ik in actie moet komen en het tijd is voor verandering.

Ik inspireer zo veel mogelijk mensen om bewuste keuzes te maken en vooral de dingen te doen waar ze blij van worden en waar ze energie van krijgen. Maar hoe pak je dat aan met taken en verantwoordelijkheden thuis en op het werk? Want het is natuurlijk leuk om vooral de dingen te doen waar je blij van wordt, maar er zijn ook zaken die gewoon moeten gebeuren.

Stel je eens voor... je vriendin nodigt je uit om mee te gaan naar een super gafe stad, je wordt gevraagd voor een functie die je al heel lang wilt of een zakelijk aanbod dat je gegarandeerd inkomen en aanzien gaat opleveren. Wat doe je? Luister je naar het stemmetje in je hoofd dat je adviseert om het vooral niet te doen (om wat voor reden dan ook), pieker je je suf en vraag je iedereen om raad of durf je je gevoel te volgen en zeg je JA tegen dit aanbod... ondanks dat je het rete-spannend vindt?

Onlangs kwam ik heel toevallig (yeah right ;-D) terecht bij een aflevering van De weg naar Santiago. Ik viel in een interview met een blonde dame van rond de 30, die de avond ervoor eindelijk haar patroon had weten te doorbreken om altijd maar sterk te zijn en super gefocust om in korte tijd haar doel te bereiken. Terwijl ze eigenlijk aan de Camino was begonnen om te vertragen en zo tot inzichten te komen, dwong ze zichzelf (deels onbewust) dit te doen aan de hand van een vast schema. Het had er bijna voor gezorgd dat ze haar tocht opgaf, tot er op die bewuste avond een vrouw naar haar toe kwam (als door god gestuurd, zoals je het zelf zegt)...